Hepsi Bu!

tarafından **akın_33** Paz Şub. 22, 2009 1:00 am

Kesildi nefesin, öldüğünü sandın.
İnansaydın öldüğüne,öyle kalsaydın…

Ölmek istiyor. Hep aynı kelimeler dudaklarında. Ölmek, ölmek ve ölmek! Demek ki insan böyle yaratılmış. Ölünce acılarının biteceğini zannediyor, acı çektikçe ölemiyor. Ölmek istedikçe, yaşamanın bir anlamı olduğunu fısıldarcasına, güneşin, hiç açmadığı perdeleri aralayıp, yeni günler getirdiğini seyrediyor.

Ne garip... Aptal mıyız biz? Sahi, biz hepimiz neyin peşindeyiz ki? Ölmek için mi yaşıyoruz sadece? Yani nasılsa öleceğiz diye mi? Peki ölünce ne oluyor? Neden gömüyoruz her sabah aynada defalarca seyretmeye doyamadığımız nadide yüzlerimizi? Neden bizimle dünyalı hiçbir şey gelmiyor?

Mezarlık soğuk bir yermiş, geceleri de ürkütürmüş biraz… Toprağın altı da pek sevimli sayılmazmış. Ama annem, bütün bunları bir oyundan bahsedercesine anlatmıştı bana. Yedi yaşında anlayabileceğim kadar basit, yirmi yaşında sorgulasam bile aynı sonuca varacağım kadar tarafsız… Korkulacak bir şey değilmiş ölüm. Güzelmiş. İnsanlar gidecekleri yerleri kendileri hazırlarlarmış. Doğrusu hiç şaşırmamıştım… Tıpkı dünyadaki gibi değil mi?Önce gece gündüz çalışıyoruz, çokça para kazanıp güzelce evler alıyoruz kendimize, sonra içlerini döşüyoruz. Ama sonra bırakıp gidiyoruz. Annem ''hayır’’ demişti, orda bırakıp gitmeyeceğiz, içinde huzurla yaşacağız.

Şimdi o sözler kulağımda.Her gece hesaplaşır ruhum gölgemle ve her hatada, sadece kendimi affettirmeden ölmekten korkarım. Ve en nihayet,bütün sorgularımdan ''af var'' deyip sıyrılır, koşar adım iyi bir iş ararım kendime, annesini kızdıran çocuk gibi... Kötülüğü unutturacak bir iyilik, arayıp bulmak için, ellerim ceplerimde, dudağımda utangaç duam, yola koyulurum.Sonra karanlık çökünce, sorarım yine ömrümden giden son günü, canımı acıtırım ve bazen bir kaç küçük tatlı ameli hatırlatır güldürürüm ruhumu. Sonra, bir gün daha dilerim,iyi bir insan olmak için…'' Bir gün daha, bir gün daha ALLAH’ım! Eğer uyanmama fırsat verirsen, yarın da güzel bir şeyler yapmak için çalışacağım! Ve kulaklarımı kapatıp gürültülerden şikayet eden gürültülere, güzel bir ses ortaya çıkaracağım!'' derim.

Ve sonra ''ya birgün daha yoksa?'' der yüreğim. Garip birşey kaplar içimi.Dünyadan ayrılmak mı? Hiç dert değil... Güzel bir yere gideceksek eğer ve hoşça karşılanacaksak neden korkalaım ki bundan? Düşünüp dururken, göğe yükselir kelimelerim...'' Yanına masum bir çocuk ruhuyla gelebilmeyi isterdim oysa… Ve ölmeden,bütün insanlara ellerindeki her nimetin gerçek sahibini arayıp bulmalarını ve O’na şükretmelerini söyleyebilmek isterdim. Sadece bu kadar… İyi bir kul olsaydım, belki insanlara söyleyecek kocaman kocaman, içi öğüt dolu cümlelerim de olurdu. Ama yok cümlelerim. İşte hepsi bu…

Ölümün buradaki hayatın bir devamı olduğunu da biliyorum. Tıpkı buradaki gibi devam edeceğini, yaptığımız her şeyin bizimle geleceğini biliyorum. Biraz korku var içimde biraz da ümit. Ceplerim kırıntı kırıntı iyiliklerden ibaret. Bir de birkaç küçük güzel işim var. Var demeye değerse eğer... Sonra kusurlarını görmezden gelmeni umduğum namazlarım, dilli dilsiz tutulmuş oruçlarım... Kısacası eksik bir sürü şey. Bilirsin, hepsi rahmetini bekler. Oraya geldiğimde dünyadan getirdiğim duaları sereceğim bahçelerine... Ve yaramaz bir çocuğun af bekleyen asude bakışlarıyla kalacağım şehrinde. Dünyada varlığını bildirerek huzura erdirdiğin ruhları, ebedi meskenlerinde ateşe atmazsın sen...

Sonra sustum. Kendimle konuşmam bitti. Ölmek isteyene döndüm. Ve arkamı dönüp gitmeden önce sitemli birkaç cümle sundum donuk yüreğine...'' Her ne kadar ölmek istesen de sen, ceplerin boş daha. Ceplerimiz boş! İnsan kendini yokken var kılanı sevmez mi? İnsan, sevdiğine eli boş gider mi hiç?''

İşte hepsi bu…